Przykładowy rozdział U-booty typu VII

Typ VIIC/42

Kolejnym ulepszeniem projektu VIIC była koncepcja okrętu VIIC/42. Uwzględniała ona cztery podstawowe wymagania stawiane przez dowództwo Marynarki Wojennej (dalej OKM) i sztab Dönitza, a których nie udało się osiągnąć na typie VIIC/41. Były to zwiększony zasięg, prędkość, głębokości oraz ilości przewożonych torped.

W czerwcu 1942 r. stocznia Germaniawerft przedstawiła pierwszy projekt okrętów VIIC/42 o długości 68,73 m, szerokości 6,46 m oraz średnicy kadłuba sztywnego 4,9 m. Według tego projektu przyjęto pierwsze zamówienie na 12 okrętów o numerach od U 1069 do U 1080 w tejże stoczni w dniu 16 lipca 1942 r. Pierwszy okręt serii VIIC/42 miał zostać ukończony 1 sierpnia 1944 r. W tym okresie OKM nie było jeszcze ostatecznie zdecydowane co do projektu stoczni Germaniawerft. W dniu 15 sierpnia 1942 r. OKM przedstawiło własny projekt okrętu VIIC/42B o długości 73,4 m i szerokości 6,92 m. Koncepcja ta została odrzucona z uwagi na problemy natury technicznej stoczni . 10 listopada 1942 r. ostatecznie zdecydowano o wymiarach nowych okrętów. Ich długość miała wynosić 68,73 m oraz szerokość 6,9 m. Ostatecznie wiosną 1943 r. ogłoszono końcową wersję o nazwie VIIC/42. Różnił się on od wcześniejszego typu VIIC grubością kadłuba sztywnego wynoszącą 28 mm (21,5 mm dla VIIC/41), szerokością liczącą 6,9 m (6,20 m dla VIIC i VIIC/41), szerokością kadłuba sztywnego 5 m (4,7 m dla VIIC/41) oraz długością 68,7 m (67,2 m dla VIIC/41). Wyliczeniowe zanurzenie maks. miało wynosić około 500 m. Zastosowanie nowych silników wysokoprężnych firmy MAN typu M6V 40/46 dawało razem moc 4400 KM i prędkość maks. 18,6 w (o 0,9 w większą niż na typie VIIC/41). Zwiększenie wymiarów kadłuba wpłynęło na ilość przewożonego paliwa i znacznemu zwiększeniu zasięgu do 12600 Mm przy 10 w (8500 Mm przy 10 w dla VIIC i VIIC/41). Zwiększono także ilość przewożonych torped do 16 sztuk.

Okręty miały otrzymać udoskonalone chrapy, dodatkowe 3 sprężarki powietrza celem szybszego napełniania zbiorników balastowych, lepsze i wydajniejsze pompy, system ogrzewania i wentylacji przedziałów, lodówki na żywność, opancerzony kiosk i wiele innych udogodnień dla załogi. Standardowym wyposażeniem radiolokacyjnym miał być rozbudowany system aktywnych i pasywnych urządzeń radarowych. Hydrolokacją zajmować się miały urządzenia GHG-Balkon oraz KDB. Uzbrojenie plot. miało być typowe dla okrętów typu VIIC/41 umieszczone na Turm IV. Pierwsze (ponowne) zamówienie 6 okrętów typu VIIC/42 (U 699 - U 700 i U 2001 - U 2004) złożono 17 kwietnia 1942 r. w stoczni Howaldtswerke w Hamburgu. 22 lutego 1943 r. ponownie zamówiono 30 okrętów typu VIIC/42 w czterech stoczniach. 4 marca 1943 r. przyznano zamówienia na stal dla przedsiębiorstw. Produkcję elementów kadłuba sztywnego, tzw. Schuß, zlecono firmom Thyssen z Mülheim (Schuß I, II, IX, X i zbiorniki balastowe), Carl Spaeter z Hamburga (Schuß III, IV, pokład główny, mostek i fundamenty pod Diesle), J.Gollnow & Sohn ze Szczecina (Schuß V), Dortmunder Union / Krupp Stahlbau (Schuß VI), Krupp-Druckenmüller z Berlina (Schuß VII), Eggers & Co. z Hamburga (Schuß VIII), Ottenser Eisenwerke AG (elementy dziobu i rufy) oraz J.J. Sietas (kiosk).

Łącznie zamówiono 174 okręty typu VIIC/42. Planowane oddanie pierwszych czterech przewidziano na wrzesień 1944 r. Budowę jednakże wstrzymano 6 listopada 1943 r. (zgodnie z decyzją wydaną 30 września 1943 r.) na rzecz budowy okrętów typu XXI. Zlecenia ostatecznie anulowano 22 lipca 1944 r. Żaden z okrętów VIIC/42 nie został zwodowany. Prawdopodobnie położono stępkę na kilku okrętach budowanych m.in. w stoczni Danziger Werft w Gdańsku..............