Niemieckie trałowce
część VI - losy powojenne
Przemysław Federowicz

Aktualizacja: 05.03.2005

Magazyn: Okręty Wojenne Nr 2/2004 (64)
Jezyk: polski

Streszczenie: ostatni z cyklu artykułów o niemieckich trałowcach. W części VI znajdš się losy okrętów po wojnie w służbie w GM-S.A. oraz dokładnie końcwe losy każdego o okrętów. Jako uzupełnienie poprzedniej części znajduje się opis bitwy pod Jersey z udziałem polskiego niszczyciela Piorun i losów rzekomo zatopionego tam trałowca M-83. Uzupełnieniem wojennych losów trałowców jest tabela z rejonami stacjonowania każdej flotylli trałowców w latach 1940 - 1945.

Uzupełnienie do części V: 14 czerwca 1944 r. polski niszczyciel ORP Piorun oraz brytyjski HMS Ashanti zaatakowały zespół trałowców z 24 flotylli M 343, M 412, M 422, M 432, M 442 i M 452 pomiędzy St. Malo i Jersey. O 02.30 na dno poszedł M 343 w pobliżu Jersey. Pozostałe 5 trałowców odniosło uszkodzenia, w tym M 412 (4 rannych) i M 452 ciężkie (póżniej zadokowany). Tej samej nocy koło przyl. de la Hague o godz. 01.40 zatonął trałowiec M 83 trafiony torpedš z brytyjskich kutrów torpedowych. Wersję tę potwierdza E. Gröner w "Die deutschen Kriegsschiffe 1815-1945" Band 2. Pozostałe żródła w tym M. Whitley "Deutsche Seestreitkräfte 1939-45 Einsatz im Küstenvorfeld" jako przyczynę zatopieniu M 83 podają niszczyciele HMS Ashanti i ORP Piorun. Jednakże M 83 nie znajdował się w zespole płynącym do St. Helier. Zginęło na nim 70 członków załogi (inne żródła podają 24 zabitych). Prawdopodobnymi sprawcami jego zatopienia były kutry MTB 704 i MTB 714 z 63 flotylli, które atakowały i meldowały o trafieniu torpedą jednego z trałowców w rejonie Cherbourga. Rzekomo trafiony trałowiec zaczął płonąć i zastopował (L.C. Reynolds "Dog Boats at War" Phoenix 2000).

Zobacz także:
Wyposażenie niemieckich trałowców - trał Otter
Rysunek niemieckiego trałowca typu 1935 /Rys. Tomasz Grotnik

Fragment artykułu: Ocalałe trałowce niemieckie zostały rozdzielone pomiędzy zwycięskie państwa. 17 okrętów typu 35 otrzymały Stany Zjednoczone, 5 Wielka Brytania oraz 13 ZSRR. 30 trałowców typu 40 otrzymał ZSRR, 25 Stany Zjednoczone oraz 13 sztuk Wielka Brytania. Bardzo duża ilość min postawionych zarówno przez siły niemieckie jak i alianckie zagrażała bezpiecznej żegludze. Postanowiono wykorzystać dużą liczbę niemieckich zdobycznych trałowców wraz z załogami do ich likwidacji. 21 lipca 1945 r. powołano German Mine-Sweeping Administration w skrócie GM-S.A. (po niemiecku Deutsche Minenräumdienstleitung) czyli Niemiecka Służba Trałowa. W jej skład weszły zarówno trałowce, kutry trałowe, kutry KFK, przerywacze zagród minowych jak i patrolowce, promy desantowe, czy holowniki.
Niemieckie trałowce zostały podzielone administracyjnie między państwa, na których wodach odbywały się trałowania. I tak dla przykładu we Francji sformowano na potrzeby GM-S.A. dwa dywizjony trałowców niemieckich. 20 Dywizjon składał się z M 38 (flagowy), M 9, M 24, M 85, M 432, M 442 oraz M 452. Jego portem macierzystym był Lorient. 21 Dywizjon składał się z M 277 (flagowy) oraz M 275, M 404, M 408, M 434, M 454 i M 476. Okręty te stacjonowały w Cherbourgu. Dodatkowo w służbie znajdował się trałowiec M 28, który był jednostką flagową sił trałowych. Poza tym inne zadania na rzecz GM-S.A. wykonywały także trałowce M 12, M 21, M 34 oraz M 254. Natomiast M 475 i M 495 pełniły funkcje rezerwuarów części dla pozostałych okrętów. 3 stycznia43 zgodnie z pierwszymi ustaleniami podziału zdobycznej floty niemieckiej trałowce M 34 i M 254 zostały przekazane stronie radzieckiej.
1 października 1947 r. był końcem oficjalnej działalności GM-S.A. Część jednostek została w portach francuskich i weszła tam na stałe do służby, w której pełniły różne trałowe do końca lat 50 tych.