KMS Graf Zeppelin

Upalny dzień 17 sierpnia 1947 r. na Środkowym Bałtyku. W kierunku długiego, wysokiego kadłuba niemieckiego lotniskowca Graf Zeppelin mknie 533-milimetrowa torpeda, którą wystrzelił niszczyciel Sławnyj. Trafia ona w prawą burtę na wysokości wręgi nr 180, przebijając istniejący w tym miejscu 60-milimetrowy pancerz wykonany z wotanu twardego. Silna eksplozja wstrząsa całym okrętem. Kadłub zaczyna nabierać wody.

Po 15 minutach przechył wynosi 25° na prawą burtę oraz powstaje coraz wyraźniejsze przegłębienie na dziób. 8 minut później Graf Zeppelin ma 90° przechyłu i 25° przegłębienia. Minutę później okręt pogrąża się w wodzie. Tak kończy się historia nigdy nieukończonego niemieckiego lotniskowca. Historia, która może znaleźć swój epilog wraz ze znalezieniem i dokładną penetracją wraku.

Me 109T

Cofnijmy się jednak do lat 30. Wielki plan rozbudowy floty niemieckiej zakładał budowę 4 dużych lotniskowców oznaczanych roboczo jako Flugzeugträger A, B, C i D. Okręty te wraz z pancernikami miały tworzyć silne zespoły floty mogące samodzielnie operować na atlantyckich szlakach żeglugowych. 30 września 1936 r. położono stępkę pod lotniskowiec B w stoczni Friedricha Kruppa, a trzy miesiące później 28 grudnia 1936 r. pod kolejną jednostkę tej klasy - lotniskowiec A. Projekt zakładał budowę okrętów o wyporności 23.140 ton, wymiarach 257,3 x 27 x 7,60 m, prędkości 35 w i zasięgu 8340 Mm przy 19,5 w. Głównym uzbrojeniem okrętów miało być 30 myśliwców Messerschnitt Me 109T oraz 12 bombowców nurkujących Junkers Ju 87C. Artyleria okrętowa miała składać się z 16 dział szybkostrzelnych 150-mm C/28, 12 dział przeciwlotniczych 105-mm C/33 oraz 22 działek 37-mm C/30 i 7 działek 20-mm C/30.

8 grudnia 1938 r. odbyło się wodowanie lotniskowca A, które z uwagą śledzili możni tamtej epoki - Hitler i Göring. Okręt otrzymał nazwę Graf Zeppelin na cześć hrabiny Helli v. Brandenstein-Zeppelin, córki projektanta sławnego statku powietrznego.